Problemy z pisaniem – lenistwo czy deficyt rozwojowy?

„Przyłóż się do pisania, Twój zeszyt przypomina brudnopis z bazgrołami!” - ile razy wypowiedzieliście podobne zdanie do swojego dziecka? A może sami słyszeliście je w wieku szkolnym, a i teraz staranne pismo to ostatnie, czym możecie się poszczycić? Zamiast krytykować, lepiej bliżej zbadać problem. Nie zdziwcie się, jeśli jego nazwa będzie brzmiała: dysgrafia.

Diagnoza: deficyt rozwojowy

Dysleksja, dysgrafia, dyskalkulia – to dość powszechne w ostatnich latach diagnozy. Każde z tych dys- ma swoich przeciwników, którzy problemów z nauką u niektórych uczniów wolą upatrywać w lenistwie, braku ambicji czy nawet niewłaściwym nadzorze rodzicielskim („… rodzice powinni zagonić go do roboty!”). Tymczasem specyficzne trudności w pisaniu, czytaniu, liczeniu mogą wynikać z deficytów rozwojowych, czyli zaburzeń rozwoju psychomotorycznego dziecka.

Jak sprawdzić, czy problemy naszego dziecka wymagają terapii? Należy udać się z dzieckiem do poradni psychologiczno – pedagogicznej i poddać je badaniu. Bądźmy również otwarci na sugestie nauczycieli – powinni znać jego mocne i słabe strony oraz dostrzec, w czym tkwi źródło jego problemów.

Jak rozpoznać dysgrafię?

Kupujesz kolejne ołówki z bohaterami ulubionych bajek i coraz to nowe długopisy we wszystkich kolorach tęczy, aby zachęcić swoje dziecko do starannego pisania, a ono nadal bazgrze „jak kura pazurem”? Dysgrafia, czyli trudności w graficznym opanowaniu pisma, skutkujące pismem nieczytelnym, mogą nie wynikać z braku dobrych chęci, ale zaburzeń percepcyjno - motorycznych (niewłaściwa koordynacja wzrokowo – ruchowa).

Litery dziecka z dysgrafią są niekształtne, wyglądają na pisane drżącą ręką. Niektóre niemal „kładą” się na liniaturze zeszytu, inne w ogóle się w niej nie mieszczą. Pismo jest zbyt gęste lub zbyt rozciągnięte. Dziecko, u którego stwierdzono dysgrafię, często niechęcią darzy nie tylko samo pisanie, ale też rysowanie, malowanie i inne prace manualne.

Ćwiczenia dla dzieci z dysgrafią

Nie należy lekceważyć problemów z pisaniem, ponieważ mogą mieć one daleko idące konsekwencje. Niewyraźne pismo to nie tylko gorsze oceny, ale w późniejszym okresie życia trudności podczas zdawania egzaminów pisemnych. Krytyka ze strony rodziców i nauczycieli bez odpowiedniego wsparcia może skutkować niechęcią do nauki i szkoły.

Z dysgrafią można sobie jednak poradzić w myśl zasady „Ćwiczenie czyni mistrza!”. Należy podjąć kroki w celu usprawnienia ręki (rozluźnienie wzmożonego napięcia, wypracowanie poprawnego chwytu pęsetkowego do trzymania długopisu) oraz koordynacji oko-ręka. Niezastąpione są w tym celu szlaczki (powtarzanie podanego wzoru), odwzorowywanie, pisanie po śladzie, przepisywanie i przerysowywanie (kopiowanie).